Pustelnia św. Jana z Dukli w Trzcianie
Św. Jan z Dukli urodził się w 1414 r. w rodzinie
mieszczańskiej, w Dukli. Według podań tradycji, prowadził on życie pustelnicze w
lasach na zboczu Góry Cergowej i na Górze Zaśpit. Tam to właśnie, już po jego
śmierci, powstała "Pustelnia", która jest licznie odwiedzana, przez
rzeszę wiernych i turystów. Miejsce to upamiętnia osobę św. Jana z Dukli.
W miejscu tym, wznosi się neogotycka murowana kaplica, zbudowana w latach 1906-1908, która powstała tam na ruinach dwóch poprzednich kaplic. Pierwsza kaplica, spłonęła w 1883 roku, zaś druga, wybudowana w 1887 roku, drewniana, została zastąpioną obecną. Obok świątyni znajduje się drewniana chata, tzw. dom pustelnika, który stanowi rekonstrukcje domku, w którym mieszkał św. Jan, przebywając na Górze Zaśpit. Oprócz chatki, uwagę odwiedzających przyciąga sztuczna grota, mieszczącą cudowne źródełko, z którego czerpią wodę pielgrzymi.
Powracając do osoby św. Jana z Dukli, wiemy, że młodzieńcze lata spędził on w rodzinnej miejscowości, później zaś w Krakowie. Następnie nastąpił etap jego pustelniczego życia, by w końcu w około 1434 roku wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych – franciszkanów. W zakonie pełnił funkcję gwardiana klasztoru w Krośnie (1438-1440), gdzie rozbudował świątynię, zaś od 1444 roku pełnił tę funkcję we Lwowie. W późniejszych latach piastował również, urząd kustosza kustodii.
W wieku 60 lat przeszedł do surowszej gałęzi Zakonu, zwanej w Polsce bernardynami, gdzie pieczołowicie oddawał się funkcji kaznodziei i spowiednika w klasztorach w Poznaniu i Lwowie. Pod koniec życia poważnie chorował i utracił wzrok. Zmarł i został pochowany we Lwowie w tamtejszym kościele bernardyńskim. Od 1945 roku jego relikwie spoczywały w kościele bernardynów w Rzeszowie, zaś ostatecznie w 1974 roku zostały przeniesione do kościoła OO. Bernardynów w Dukli.
Kult Jana z Dukli, rozprzestrzeniał się samorzutnie. W 1733 roku nastąpiła jego beatyfikacja, zaś w 1997 roku nastąpiła Jego kanonizacja. Wyniesienia na ołtarze dokonał jego rodak papież Jan Paweł II, który niejednokrotnie odwiedzał "pustelnię".
W miejscu tym, wznosi się neogotycka murowana kaplica, zbudowana w latach 1906-1908, która powstała tam na ruinach dwóch poprzednich kaplic. Pierwsza kaplica, spłonęła w 1883 roku, zaś druga, wybudowana w 1887 roku, drewniana, została zastąpioną obecną. Obok świątyni znajduje się drewniana chata, tzw. dom pustelnika, który stanowi rekonstrukcje domku, w którym mieszkał św. Jan, przebywając na Górze Zaśpit. Oprócz chatki, uwagę odwiedzających przyciąga sztuczna grota, mieszczącą cudowne źródełko, z którego czerpią wodę pielgrzymi.
Powracając do osoby św. Jana z Dukli, wiemy, że młodzieńcze lata spędził on w rodzinnej miejscowości, później zaś w Krakowie. Następnie nastąpił etap jego pustelniczego życia, by w końcu w około 1434 roku wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych – franciszkanów. W zakonie pełnił funkcję gwardiana klasztoru w Krośnie (1438-1440), gdzie rozbudował świątynię, zaś od 1444 roku pełnił tę funkcję we Lwowie. W późniejszych latach piastował również, urząd kustosza kustodii.
W wieku 60 lat przeszedł do surowszej gałęzi Zakonu, zwanej w Polsce bernardynami, gdzie pieczołowicie oddawał się funkcji kaznodziei i spowiednika w klasztorach w Poznaniu i Lwowie. Pod koniec życia poważnie chorował i utracił wzrok. Zmarł i został pochowany we Lwowie w tamtejszym kościele bernardyńskim. Od 1945 roku jego relikwie spoczywały w kościele bernardynów w Rzeszowie, zaś ostatecznie w 1974 roku zostały przeniesione do kościoła OO. Bernardynów w Dukli.
Kult Jana z Dukli, rozprzestrzeniał się samorzutnie. W 1733 roku nastąpiła jego beatyfikacja, zaś w 1997 roku nastąpiła Jego kanonizacja. Wyniesienia na ołtarze dokonał jego rodak papież Jan Paweł II, który niejednokrotnie odwiedzał "pustelnię".
